فرضیه: پلیمرشدن پراکنشی روش منحصر به فردی برای تولید ذرات پلیمری یکنواخت در محدوده میکرومتر است. پلیمر تهیه شده با این روش می تواند در کاربردهای گسترده استفاده شود. فهم چگونگی اثر پارامترهای فرایندی بر اندازه ذرات و توزیع آن در پلیمرشدن پراکنشی اهمیت بسزایی دارد. هدف اصلی این مقاله، بررسی اثر پارامترهای فرایندی بر اندازه ذرات و توزیع آن در میکروکره های پلی استیرن سنتزشده به روش پلیمرشدن پراکنشی است. روش ها: پلیمرشدن پراکنشی در دمای C° 65، به مدت h 24 درون لوله آزمایش انجام شد. اثر نوع حلال، مقدار پایدارکننده و کمک پایدارکننده بر اندازه ذرات میکروکره های پلی استیرن و توزیع اندازه آن ها با میکروسکوپی الکترونی پویشی (SEM) و نرم افزار Image J بررسی شد. همچنین، اثر مخلوط حلال و غلظت کمک پایدارکننده بر وزن های مولکولی و توزیع آن (PDI) در نمونه ها با سوانگاری ژل تراوشی (GPC) ارزیابی شد. یافته ها: نتایج شکل شناسی نمونه ها نشان داد، افزایش طول آلیفاتیک حلال های قطبی اثر دوگانه ای بر اندازه ذرات و توزیع آن دارد. با افزایش طول آلیفاتیک حلال ابتدا اندازه ذرات بزرگ تر و توزیع آن پهن تر می شود، سپس افزایش بیشتر طول آلیفاتیک موجب ایجاد ذرات تک توزیعی با اندازه ذرات به مراتب کوچک تر می شود. افزودن آب به حلال اتانول نسبت به حلال اتانول خالص موجب کاهش اندازه ذرات، افزایش وزن های مولکولی و شاخص توزیع آن ها شد. با افزایش غلظت پایدارکننده اندازه ذرات و توزیع آن کاهش یافت. افزون براین، افزودن کمک پایدارکننده به سامانه اثر چندانی بر اندازه ذرات و توزیع آن نداشت. با وجود این، افزودن آن موجب افزایش وزن مولکولی و شاخص توزیع میکروکره های پلی استیرن شد.

پمپ های تراوشی (efflux) وابسته به نیروی محرکه پروتونی نقش مهمی در مقاومت چند دارویی باکتری Pseudomonas aeruginosa  دارند. 23 سویه دارای مقاومت چند دارویی از 104 سویه بیمارستانی برای کار انتخاب شد. MIC آنتی بیوتیک های سیپروفلوکساسین، افلوکساسین، سفتازیدیم، سفتریاکسون، جنتامیسین، آمیکا سین و اتیدیوم بروماید تعیین شد. آزمایش MICs در حضور ترکیب پروتونوفور کربونیل سیانید -m کلروفنیل هیدرازون (CCCP)، تکرار شد. سطح تراوش فعال در سویه ها با روش  accumulation(تجمع) اتیدیوم بروماید اندازه گیری شد و میزان اختصاصی بودن تراوش نیز با سنجش تجمع آنتی بیوتیک های فلوروکینولون انجام گرفت. با روش PCR سیستم تراوشی ذاتی mexAB-oprM از سویه ها تکثیر گردید. میزان MIC آنتی بیوتیک ها در حضور  CCCPحداقل در یک رقت کاهش یافت. سنجش تجمع اتیدیوم بروماید، حضور مکانیزم تراوش فعال را در سویه های بیمارستانی P. aeruginosa  اثبات کرد و تست تجمع فلوروکینولون ها نشان داد که مکانیزم تراوش در این سویه ها طیف وسیعی از ترکیبات دارویی غیر مشابه را در بر می گیرد. PCR ثابت کرد که 17% از این سویه ها سیستم تراوشی، mexAB–oprM  را بر روی ژنوم خود دارند. مقایسه نتایج PCR با سایر نتایج نشان دهنده آن است که سویه های بالینی مورد مطالعه نه تنها سیستم تراوشی mexAB-oprM بیان شده در سویه های وحشی را دارند بلکه سویه ها به سایر پمپ های تراوشی نیز مجهز هستند.

فرضیه: مونومر متیل استیرن از مشتقات استیرن است که از قرارگرفتن گروه متیل روی گروه بنزنی یا وینیلی به وجود می آید. پلی( متیل استیرن) افزون بر خواص مشابه پلی استیرن دارای خواصی ویژه از جمله چگالی کمتر و دمای انتقال شیشه ای بیشتر نسبت به پلی استیرن است که محدوده دمای عملکری آن را تحت تأثیر قرار می دهد. دانش سینتیک پلیمرشدن امکان ایجاد ساختار پیچیده با روش های مختلف پلیمرشدن را می دهد. هدف اصلی این مقاله بررسی سینتیک پلیمرشدن رایکالی آزاد متیل استیرن (%64 ایزومر متا و %36 پارامتیل استیرن) با استفاده از مدل های مرتبه دوم و سوم و معادله های ممان در محدوده دمایی 140-80 درجه سلسیوس است. روش ها: پلیمرشدن توده گرمایی متیل استیرن در محدوده دمایی 140-80 درجه سلسیوس با روش آمپول انجام شد. درصد تبدیل نمونه ها با روش وزن سنجی و متوسط وزن مولکولی از آزمون سوانگاری ژل تراوشی (GPC) محاسبه شد. مدل سازی پلیمرشدن متیل استیرن از حل معادله های ممان واکنش های موجود در پلیمرشدن با نرم افزار MATLAB، شبیه سازی شد. مدل های ارائه شده برای مرحله آغاز پلیمرشدن شامل دو بخش شروع مرتبه سوم و دوم نسبت به مونومر بود. یافته ها: نتایج نظری به دست آمده از هر دو روش آغاز، با نتایج تجربی به دست آمده با روش وزن سنجی انطباق قابل قبولی نشان داد. همچنین مشخص شد، مدل مرتبه سوم نسبت به مرتبه دوم انطباق پذیری بهتری دارد. نتایج مشابهی برای مدل سازی متوسط های وزن مولکولی به دست آمد. مشخص شد، اثر ژل نسبت به انتقال به مونومر مؤثرتر بوده و این اثر بر متوسط وزنی وزن مولکولی بیشتر از متوسط عددی وزن مولکولی بوده است. از سوی دیگر، مدل پلیمرشدن ایده آل که شامل حذف اثر ژل و ثابت درنظرگرفتن ثابت های سرعت است، انطباق خوبی با نتایج تجربی نشان نداد.

دژنراسیون وابسته به سن ماکولا Age-Related Macular Degneration (AMD) علت اصلی نابینایی برگشت ناپذیر مرکزی در افراد بالای 50 سال در جوامع غربی می باشد. در کشورهای پیشرفته به علت افزایش نسبت افراد مسن به کل افراد جامعه شیوع AMD رو به افزایش است. نوع غیرتراوشی بیماری (غیرعروقی یا خشک) (Nonneovascular or "Dry") حدود 10 برابر از نوع تراوشی آن (عروقی یا "مرطوب") (Neovascular or "Wet") شایع تر است ولی همین 10% تا 15% افراد که مبتلا به نوع تراوشی بیماری هستند، مسوول اکثریت موارد نابینایی ناشی از AMD می باشند. در مطالعه Framingham Eye Study، AMD تراوشی علت 79% نابینایی قانونی در چشم ها بوده است. برای AMD تراوشی، به طور گسترده دو درمان ثابت شده به کار می رود: فتوکواگولاسیون لیزری حرارتی (Thermal Laser Photocoagulation) و درمان فتودینامیک چشمی (Ophthalmic Photodynamic Therapy) با Verteporfin. اخیرا اطلاعات به چاپ رسیده از مطالعه Age-Related Eye Disease Study (AREDS) بیان گر آن است که مکمل غذایی روزانه با روی به تنهایی و یا روی به همراه آنتی اکسیدان ها به طور مشخصی ریسک پیشرفت به مراحل پیشرفته AMD را در بیماران با AMD غیرتراوشی کاهش می دهد. پیش از AREDS برای این بیماران هیچ درمان ثابت شده ای وجود نداشت ...

سابقه و هدف: سودوموناس آئروژینوزا یکی از مهم ترین باکتری های مقاوم نسبت به انواع آنتی بیوتیک های است و به همین دلیل درمان عفونت های سودوموناسی دشوار می باشد. پمپ MexAB-OprM قادر است طیف وسیعی از ترکیبات ضد میکروبی را بدون هیچگونه شباهتی بین ساختار و عملکردشان به خارج از سلول تراوش نمایند. mexB، ژن مسوول تشکیل پروتئین آنتی پورتر پروتون- دارو در پمپ mexAB-oprM می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و شناسایی مقاومت کینولونی وابسته به پمپ تراوشی mexAB-oprM در جدایه های بالینی سودوموناس آئروژینوزا انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی-توصیفی بر روی 104 نمونه سودوموناس آئروژینوزا جدا شده از بیماران مراجعه کننده به مراکز سوانح و سوختگی انجام گردید. در ابتدا جنس و گونه سویه های جداسازی شده با استفاده از تست های بیوشیمیایی مورد تایید قرار گرفت. ارزیابی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه ها بر اساس روش انتشار دیسک نسبت به 11 آنتی بیوتیک رایج و روش براث میکرودیلوشن نسبت به 4 آنتی بیوتیک انجام شد. در نهایت حضور ژن mexB با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR) بررسی گردید.یافته ها: در این مطالعه بیشترین میزان مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های نالیدیکسیک اسید (86.54%)، سفتری آکسون (82.2%) و اوفلوکساسین (81.78%) بوده است. همچنین کمترین میزان مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های ایمی پنم (40.91%)، پیپراسیلین (44.9%) و تتراسایکلین (48.03%) مشاهده گردید. نتایج MIC نشان داد که بیشترین حساسیت مربوط به تتراسیکلین و بیشترین مقاومت مربوط به سفتریاکسون می باشد. نتایج واکنش زنجیره ای پلی مراز، حضور اپرون mexAB-oprM را در 27% از جدایه های بالینی نشان داد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر این است که از نظر آماری ارتباط معنی داری بین وجود ژن mexB و حضور پمپ تراوشی MexAB-OprM و همین طور مقاومت آنتی بیوتیکی در سودوموناس آئروژینوزا وجود دارد. با توجه به اهمیت مقاومت آنتی بیوتیکی، مطالعه سایر پمپ های تراوشی، مقایسه الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و ارتباط بیان پمپ های تراوشی و منشا بالینی سویه ها پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: گونه های Acinetobacter به ویژه A.baumannii، پاتوژن های فرصت طلب مهمی هستند که عامل انواع عفونت های بیمارستانی به شمار می روند. گونه مذکور با دارا بودن مقاومت ذاتی به آنتی بیوتیک ها و توانایی پذیرش ژنهای کدکننده مقاومت، به عنوان یکی از میکروارگانیزم های شاخص مطرح است. یکی از انواع مکانیسم های مقاومت در این باکتری بیان پمپ های تراوشی (Efflux) می باشد.هدف از انجام پروژه حاضر بررسی مقاومت A.baumannii نسبت به آنتی بیوتیک های رایج درمانی و نقش پمپ تراوشی در میزان مقاومت سویه های بالینی است.روش کار: در مدت 9 ماه 65 سویه Acinetobacter از نمونه های بالینی مختلف زخم، ادرار، خلط، خون و مغز استخوان از سه بیمارستان تهران جمع آوری گردید و توسط تست های بیوشیمیایی تعیین گونه شدند. ابتدا تست حساسیت آنتی بیوتیک به روش انتشار در آگار (Kirby-Bauer) نسبت به 12 آنتی بیوتیک و سپس تست حساسیت ضدمیکروبی به روش میکرودایلوشن به شش آنتی بیوتیک رایج درمان بررسی شد و نتایج به صورت MIC بدست آمد. در مرحله آخر برای بررسی نقش افلاکس در میزان مقاومت باکتری، MIC در حضور CCCP به عنوان مهار کننده پمپ های تراوشی بر روی 20 سویه مقاوم به بیش از ده آنتی بیوتیک، تعیین شد.یافته ها: تنها گونه جداشده A.baumannii بود. اکثر سویه های این گونه به عنوان سویه های دارای مقاومت چندگانه دارویی (MDR) شناخته شدند. میزان MIC(μg/ml) برای آنتی بیوتیک های سفتازیدیم، جنتامایسین، آمیکاسین، سفپیم، سیپروفلوکساسین، و افلوکساسین به ترتیب بیشتر از 256، 64، 64، 32، 16 و 8 گزارش شد. CCCP میزان MIC را در سویه های مورد بررسی حداقل یک رقت کاهش داد.نتیجه گیری: سویه های A.baumannii، مقاومت بسیار بالایی به آنتی بیوتیک های درمانی دارند و با توجه به کاهش میزان MIC در حضور ماده مهارکننده پمپ های تراوشی در سویه های مورد بررسی، احتمال بیان سیستم های تراوشی فعال و نقش آنها در بالا بردن میزان مقاومت این باکتری ها وجود دارد.

در این کار از مزایای استفاده همزمان از رویکرد بیوریفاینری و بهینه سازی برای دست یابی به کارایی فرآیند کل مطلوب استفاده شد. ابتدا از فرآیند تغییر pH قلیایی کمک شده با التراسونیک و بهینه سازی آن به منظور کمک به بیشینه کردن درصد بازدهی استخراج و شاخص سفیدی پروتئین های عضله فانوس ماهی گونه B. pterotum استفاده شد. استراتژی بهینه انتخاب شده با مشخصات بدین شرح؛ نسبت حلال به جامد ml g-1 6، pH انحلال 5/11، توان التراسونیک W 310 ؛ و pH ترسیب 8/5 و با مطلوبیت 84/0؛ بازدهی 53 درصد و شاخص سفیدی 81/76 را ارائه کرد. از این پروتئین در ترکیب با کلاژن هیدرولیز شده در تهیه ژل های حرارتی استفاده شد. نتایج نشان داد ژل حاصل از پروتئین ایزوله نیروی شکست و تغییر شکل را به ترتیب در حدود 123 g و 12/10 میلی متر ارائه کرد. افزودن کلاژن هیدرولیز شده سبب بهبود نیروی شکست (تا سطح 2% وزنی/وزنی) و مقدار تغییر شکل (تا سطح 10% وزنی/وزنی) شد. کلاژن هیدرولیز شده همچنین تا حدودی بر ویژگی های رنگ و شاخص سفیدی و همچنین بر ظرفیت نگهداری آب در ژل ها اثر مثبت داشت. بنابراین می توان عنوان کرد با اتخاذ یک تکنیک جدید استخراج مثل التراسونیک در کنار فرآیند تغییر pH و متعاقبا بهینه سازی آن و همچنین استفاده از رویکرد بیوریفانری به منظور استفاده همزمان از پروتئین های عضله و بافت پیوندی موجود در زیست توده ماهی؛ می توان گامی مهم در جهت حرکت به سمت scale-up (صنعتی کردن مقیاس تولید)کردن فرآیند برداشت.

فرضیه : پلی(1-(2-((3-آمینو-2-هیدروکسی پروپیل)آمینو)اتیل)-'1-اتیل-[4،'4-بی پیریدین]-1،'1-دی ایوم) ((Poly(AHAEBD) به دلیل داشتن گروه های عاملی متناوب هیدرکسی و آمین نوع دوم، بسیار مستعد واکنش های تشکیل کمپلکس است. در کار حاضر فلز آهن (ΙΙΙ) به دلیل نقش مؤثر در فعالیت های متابولیکی بدن، برای کمپلکس با (Poly(AHAEBD انتخاب و آثار ضدسرطانی آن بر رده یاخته ای سرطان پستان انسانی (MCF-7) بررسی شد.روش ها: ابتدا، ترکیب 1،'1-بیس(2-آمینواتیل)-[4،'4-بی پیریدین]-1،'1-دی ایوم (BABD) از واکنش 4،'4-بی پیریدین و 2-آمینواتیل برمید تهیه شد. سپس پلیمر ((Poly(AHAEBD) از واکنش BABD و اپی کلروهیدرین سنتز و کمپلکس آن با آهن (ΙΙΙ) و(Fe(poly(AHAEBD)2].Na3]) ساخته شد. ساختار ترکیبات سنتزشده با استفاده از طیف نمایی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)، طیف نمایی رزونانس مغناطیسی هسته (1H NMR)، میکروسکوپ الکترونی پویشی (FE-SEM)، طیف سنجی پاشنده انرژی پرتو X و سوانگاری ژل تراوشی (GPC) تأیید شد. اثر ترکیبات (Fe(poly(AHAEBD)2].Na3] و(Poly(AHAEBD و سیس پلاتین به عنوان مرجع، روی رده یاخته ای MCF-7  با آزمون MTT بررسی شد. یافته ها: مقدار IC50 پلیمر کمپلکس Fe(poly(AHAEBD)2].Na3] (0.53µg/mL )، سیس پلاتین (2.68µg/mL ) و (Poly(AHAEBD به دست آمد که نشان دهنده عملکرد بهتر این پلیمر کمپلکس نسبت به سیس پلاتین و نیز اثر تشکیل کمپلکس با آهن در افزایش مقدار سمیت نسبت به ترکیب (Poly(AHAEBD است. اثر پلیمر سنتزشده بر رده یاخته سرطانی MCF-7 از یک طرف و اثر افزایش مقدار آهن در توقف رشد یاخته های سرطانی، از طرف دیگر باعث عملکرد مؤثر این پلیمر کمپلکس در توقف رشد یاخته های سرطانی در آزمون های برون تنی شده است. براساس نتایج، از این پلیمر کمپلکس می توان به عنوان انتخابی بالقوه در بررسی های بیشتر برای داروی ضدسرطان استفاده کرد.

فرضیه: پلی آلفااولفین های ساختارهای غیرقطبی دارند و ایجاد قطبیت با عاملیت های مختلف موجب توسعه کاربردهای آن ها می شود. ساختار، تعداد و اندازه شاخه ها در زنجیر اصلی بر خواص و طراحی درشت مولکول های جدید اثر می گذارد. وجود گروه های واکنش پذیر در زنجیرهای آلفااولفینی موجب بهبود برهم کنش آن ها با نانوذرات سیلیکا می شود. همچنین، مقدار شبکه ای کننده موجب تغییر خاصیت جذب حلال های هیدروکربنی می شود. روش ها: کوپلیمرشدن رادیکالی 1-هگزن و 1-دکن با مالییک انیدرید در شرایط مختلف انجام شد. ساختار و خواص گرمایی کوپلیمرهای شانه ای آلفااولفین (6 و 10 کربنی)-مالییک انیدرید با تعداد و اندازه شاخه های مختلف با آزمون های طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)، رزونانس مغناطیسی هسته هیدروژن (1HNMR) سوانگاری ژل تراوشی (GPC) و گرماوزن سنجی (TGA/DTGA) بررسی شد. اثر مونومرهای عامل دار 2-اتیل هگزیل آکریلات (2-EHA) و 3-کلرو-2-متیل پروپن (3-C2MP) نیز بر واکنش کوپلیمرشدن مطالعه شد. واکنش پلیمرشدن استیرن، مالییک انیدرید و 1-هگزن در مجاورت نانوذرات سیلیکا انجام شد. هیدروژل های جدید با پلی1-هگزن-مالییک انیدرید استری شده با 2-دکانول تهیه شدند. مراحل سنتز نانوهیبرید و هیدروژل و خواص گرمایی آن ها با روش های FTIR و TGA/DTGA بررسی شد. یافته ها: انواع کوپلیمرهای شانه ای عامل دار مالییک انیدرید با 1-هگزن و 1-دکن با ساختارهای مولکولی متفاوت سنتز و شناسایی شدند. نتایج نشان داد، درصد تبدیل واکنش با افزایش اندازه شاخه آلفااولفین از 4 به 8 کربن، کاهش می یابد و کومونومر شاخه ای 2-EHA موجب افزایش درصد تبدیل می شود. در نانوکامپوزیت به دست آمده، میان مونومر مالییک انیدرید و نانوذرات سیلیکا برهم کنش وجود دارد. نانوکامپوزیت های استیرن-1-هگزن-مالییک انیدرید دارای 4 و %6/5 وزنی نانوسیلیکا نیز سنتز شدند. طراحی ساختاری شامل عاملیت ها و اندازه شاخه ها و نیز شرایط واکنش اثر زیادی بر خواص درشت مولکول ها و هیدروژل سنتزی دارد.

بستر فازهای ساکن ستون های سوانگاری مایعی با کارایی بالا بیشتر سیلیکا است. سیلیکای مزوپور به دلیل ویژگی های خاصی که دارد، بیشتر استفاده می شود. از طرفی، ذرات کروی سیلیکای مزوپور نسبت به ذرات نامنظم کارایی بیشتر و فشار برگشتی کمتری را ایجاد می کنند. بنابراین، در این پژوهش، سیلیکای مزوپور کروی شکل با میانگین اندازه ذرات حدود µ m 5/5، سطح ویژه حدود m2/g 670 و قطر حفره ی حدود nm 7 با بهینه سازی روش سنتز دومرحله ای با استفاده از تترااتوکسی سیلان، بسپار سه بخشی دوگانه دوست، ستیل تری متیل آمونیم برمید و اتانول به دست آمد. تعیین ریخت و اندازه ذرات با میکروسکوپ الکترونی روبشی و اندازه گیری سطح ویژه و اندازه حفرات با استفاده از روش جذب-واجذب نیتروژن انجام شد. پس از بهینه سازی، نمونه سیلیکای موردنظر با اکتادسیل دی متیل کلروسیلان عامل دار شد که طبق نتایج آنالیز عنصری حدود 21% کربن داشت. سپس این فاز ساکن با روش پر کردن با دوغاب در ستون cm 25 با قطر داخلی mm 0/4 پر و برای جداسازی مخلوط های آلکیل بنزن های یک تا پنج کربنی، هیدروکربن های آروماتیک چندحلقه ای، پیریدین و فنل (برای بررسی میزان سیلانول های سطحی فعال) و مشتقات پیریدین ارزیابی شد. نتایج به دست آمده، تکرارپذیری و پایداری این فاز را نشان داد. کارایی ستون برای بنزن با تعداد بشقابک نظری برابر با 1484، از سایر ترکیبات بیشتر است. قدرت تفکیک ترکیبات بین 1 تا 4 بود و با توجه به فاکتورهای دنباله دارشدن، پیک ها به تقریب متقارن بودند، به جز مشتقات پیریدین که کمی دنباله دار بودند.